در سحرگاه شبی قصه زلفش به صبا

با دو صد اه بگفتم که شود درد دوا

کی صبا بوی تنش بهر دلم سوغاتیست 

لیک از بهر منش او نمودست روا

کندم جان به لب و زهر شود در کامم

گهی از بهر وفا و دمی از بهر جفا

سخن تازه ندارم که دهم شرح ولی 

تو بفرما که شوم کی ز همه درد رها؟

گر برانی و نرانی ره دیگر نروم 

دل من بی غم تو با چه کند سوزو صفا؟

جاری از چشم ترم رود تزرع تا کی ؟

من که در نزد توام نیست سخن جز به ثنا

بی سرانجام شبی عمر عماد اخر شد

کودکم در ره عشق و دایه هر شب به دعا.